عشق به کمال یکی از فطریات بشر است که در او به ودیعه نهاده شده و این عشق به کمال را فطرت توحیدی، به سوی کمال مطلق سوق می­دهد که درسایه­ی آن به آرامش حقیقی که آرامش قلب و روان است، دست می­یابد .

انسان، به لحاظ این که موجودی مختار است، اگر عقل را حاکم بر نظام اندیشه و عمل خود قرار دهد و ارتباطش را با منشأ همه­ی خوبی­ها که همان کمال مطلق و ذات احدیت است استحکام بخشد،محبوب حق گشته و مظهر اسما و صفات او می­شود و اگر زمام فکر و عمل را به دست هواهای نفسانی خویش بسپارد، باطل محبوب او می­گردد و در نتیجه به اسفل السافلین هبوط می­کند.

پرسش­هایی نیز در این زمینه مطرح است که در بحث قبلی عنوان شد. برای ورود به پاسخ­ها ابتدا معنای محبت که عبارت از میل و رغبت به شیء است، بیان گردید. به عبارتی گرایش فطری در روح آدمی است که در روابط انسان­ها با یکدیگر و رابطه­ی آن­ها با خداوند نقش مهمی را ایفا می­کن